Na een buitenlandse reis is het altijd weer even landen. Letterlijk en figuurlijk. Het valt niet mee na een overdaad aan natuurschoon zoals in dit geval in Afrika, de motivatie en inspiratie te vinden in eigen land weer aan de gang te gaan. Bovendien heeft mijn vinger na 3 weken duizenden beelden te hebben geschoten meestal last van metaalmoeheid. Even niet er op uit dus. Tot het vanzelf weer begint te jeuken en er op die knop gedrukt moet worden. Om de overgang van Afrika naar lokaal te verzachten, besloot ik met vriend Bob naar de Ardennen af te reizen. Het eerste uur waren we gezegend met sfeervol nevelige omstandigheden in het dal. Omdat ik er al vaker was geweest, nam ik me dit keer voor zo veel mogelijk met een 24-70, een vrij ‘braaf’ brandpuntbereik, te werken. Normaal ben ik namelijk een fotografisch extremist, in die zin dat ik dan vaak op de randen van mijn beschikbare bereik werk, meestal 16mm. Ik moest nu dus op zoek naar een ander soort composities dan het overdreven dramatisch perspectief waar ik anders voor zou gaan. Het dwingt je anders te kijken, en ik ben blij met de resultaten die inderdaad anders zijn dan anders en een welkome aanvulling op mijn archief.
