Although most of my time has been spent on the Red Deer rutting season over the past weeks, I always keep my eye open for other subjects too. On the way home, I noticed dozens of Hare’s Foot Inkcaps in the wayside. These are my favourite fungi because of their beautiful translucent, Japanese paperlike, bodies. They are however hard to find in my area, so I was very happy to now have so many close to home. After an hour photographing them, I made a mental note of the location and decided to return with better light. When I did, the fungi were still there and the light was nice, but the soil between the fungi was dotted with canine waste: dog shit! A lot of it, big smelly heaps of what once were dog pellets and doggy bones. You can imagine I passed on the opportunity and left the smelly crimescene, tail between my legs. The photo above is from the first, shitfree session, so the brownish background is not what you think it is.
Hoewel ik de laatste tijd vooral bezig ben geweest met de hertenbronst, hou ik altijd mijn ogen open voor andere onderwerpen. Op weg naar huis trof ik in de berm een honderdtal Hazenpootjes aan. Mijn favoriete paddenstoel vanwege de prachtige doorzichtige, op Japans papier lijkende, hoeden. Ze zijn in mijn omgeving lastig te vinden, dus ikw as erg blij met zoveel stuks zo dichtbij huis. Na een uurtje fotograferen prentte ik de lokatie in mijn hoofd en besloot met beter licht terug te komen. Toen ik dat deed stonden de zwammen er nog steeds en het licht was prachtig. De vrije ruimte tussen de zwammen lag echter bezaaid met hondachtig afval: poep! Heel veel er van, grote stinkende hopen van wat ooit hondenbrokken en kluifjes waren. Je zult begrijpen dat ik bedankte voor de eer en met de staart tussen de benen afdroop. De bovenstaande foto is van de eerdere sessie, dus de bruine achtergrond is niet wat je denkt dat het is.
Hare’s Foot Inkcap; Canon 5D Mark III w. 150/2.8; handheld
