Het is met grote schaamte dat ik deze foto deel. Tijdens onze week op de Lofoten waren we gezegend met liefst 4 heldere nachten. Dat is lang geen zekerheid daar en het bood dan ook goede hoop op mooie sessies met groene fotografie. Helaas besloot Lady Aurora dat ze een relaxweek nodig had na een flinke periode van hoge activiteit net daarvoor. Als gevolg moesten we het doen met enkele snel uitdovende slierten. Waar een strook groen licht normaliter in volle glorie uitdijt langs de einder, leken de groene pixels nu slechts in gelimiteerde oplage beschikbaar. Bij het dansen werden ze dan ook uitgesmeerd, waardoor de dekking werd verlaagd en de kleur minder intens. Soms hadden we zelfs de gevoelige sensor nodig om er achter komen of die net iets lichtere vlek aan de horizon nu noorderlicht was of toch een weerkaatsing van straatverlichting op de wolken. Of een fata morgana, want je ogen gaan dingen zien die er niet zijn als je uren in de vrieskou staat te vernikkelen op een winderig Atlantisch strand.
Uiteindelijk kregen we drie van de vier keren toch iets te zien, al duurde het kort en was het niet zo spectaculair as can be. De volle maan was zoals verwacht een mixed blessing. De omgeving werd mooi bijgelicht (soms zelfs zoveel dat de foto’s overdag leken te zijn gemaakt), maar de aurora is wel lastiger te zien tegen een lichtere lucht. Op deze foto was het half bewolkt, het maanlicht werd daardoor gedempt en de weerkaatsing van de straatlampen op de wolken gaf een mooi kleurcontrast met het groen van het noorderlicht. Moraal van het verhaal: het kan verkeren 😉
Volgend jaar gaan we weer op zoek naar nucleair waste in de lucht. Als het je aanspreekt om op onchristelijke tijden naar het strand te gaan en al winegum kauwend en rondjes rennend tegen de kou te wachten tot de show begint, kijk dan eens onder Fotoreizen voor alle info.
