Wie graag watervogels fotografeert of andere aan water gebonden dieren, komt er vroeg of laat achter dat vanaf de hoge droge oever fotograferen niet per se de mooiste foto’s oplevert. Spannender, intiemere foto’s en close-ups maak je pas als je je in de wereld van je onderwerp onderdompelt. Letterlijk in dit geval. Je kunt zo in je waadpak een vijver of beek inlopen en je camera op statief in het water neerzetten, maar voor schuwere onderwerpen en meer flexibiliteit is een combinatie van een drijvend statief en een schuiltent een betere oplossing: een drijfhut.
Je kunt er kant en klaar een kopen. Topkwaliteit, maar wel tegen een topprijs. Zelf doen is goedkoper en nog leuk ook, en als het echt je passie wordt kun je er altijd nog een kopen. Op internet zijn steeds meer beschrijvingen te vinden, zeker als je de Franse term ‘affut flottant’ invoert in Google. Fransen blijven blijkbaar beter drijven dan andere mensen. Sommigen werken met rioolbuizen, anderen met lege jerrycans melk, alles kan. Hieronder beschrijf ik hoe ik mijn eigen drijvende hut met isolatieschuim heb gebouwd.
Overwegingen vooraf
Het uitgangspunt is uiteraard dat de boel moet blijven drijven met je camera en lens er op. Je loopt immers in de U-vorm achter de hut aan, jouw eigen gewicht hoeft dus niet gedragen te worden. Echter: afhankelijk van de diepte van het water zul je er soms ook zelf op moeten kunnen steunen. Wellicht niet met je hele gewicht, maar het is toch een extra belasting op het drijfvermogen. Wie nog warme herinneringen aan de middelbare school koestert, herinnert zich vast de wet van Archimedes. Daarmee kun je berekenen wat het drijfvermogen van verschillende voorwerpen is, en dus ook hoeveel extra gewicht een constructie kan dragen alvorens deze zinkt.
Zie hier: https://www.eclecticsite.be/calc/drijfvermogen.htm
Onderstaand bouwplan is gemaakt op veel drijfvermogen. Alleen al het voorste deel (dus zonder de poten) kan met zijn 15 cm dikte liefst 76 kilo dragen. Met de poten erbij is dat 101 kilo. Ik zou er dus op kunnen gaan zitten, mocht een haai me daartoe dwingen. Met een laag minder is het totale drijfvermogen nog steeds 65 kilo. Vermoedelijk genoeg om op te leunen als het moet, met een lens die 5 cm dichter op het watervlak komt. Te zijner tijd zeker het proberen waard.
Als je twijfelt, begin met een laag schuim te weinig en als je merkt dat het te weinig is voor jouw gebruik, voeg je alsnog een laag toe. Spreekt voor zich dat je het zonder camera en lens probeert…
Een alternatief voor een lager standpunt is de drijvers enkel aan de zijkanten te maken en in het midden de camera en lens lager te monteren. Je kan de zijkanten dan voorzien van een extra laag schuim voor veel drijvend vermogen. Maar pas op, als je er toch op gaat hangen en de boel dus verder naar beneden drukt, wil je niet dat je laaghangende lens vol water loopt of ondergedompeld wordt.
Mijn keuze
Afijn, mijn beproefde recept is het volgende, waarbij de lens zo’n 20 cm boven het water hangt. Lager is mooier, maar voor mij is dit laag zat en tegelijk ruim voldoende veilig voor mij en mijn apparatuur. Bij dieper water kan ik er op leunen en naar ondiepere delen zwemmen.
De breedte van de hut bedraagt 90 cm, de totale lengte 120 cm. Dat biedt een goede mix van portabiliteit en toch voldoende ruimte voor camera, lens en accessoires en ruimte om in te bewegen.
Je kan de hele vorm uit één stuk hout zagen zoals ik ooit deed, ik heb er in mijn V2 voor gekozen dat niet te doen en scharnieren te gebruiken. Dat maakt de hut opklapbaar en daarmee eenvoudiger te vervoeren in een niet overmatig ruim bemeten kofferbak.
Je wil natuurlijk niet dat in het water de scharnieren gaan opklappen. Daarom heb ik de handvatten (die bedoeld zijn om de hut in en buiten water te kunnen dragen of verplaatsen) draaibaar gemaakt. In de normale stand voorkomen ze opklappen van de constructie, in de gedraaide stand kan ik de ‘poten’ van de hut opklappen. De pvc-buizen van de tentconstructie drukken ook naar beneden en geven extra tegendruk aan de scharnieren.
Benodigde materialen en gereedschappen
En verder:
Stappenplan